POVID، یا دنیای “پس از کووید” ممکن است هنوز مانند یک رویای دور به نظر برسد. عده ای تصور می‌کنند وقتی یاد می‌گیریم در درازمدت با کووید زندگی کنیم، زندگی ممکن است چگونه باشد.
چقدر آنفولانزای انسانی در این سال دیدید؟ ویروس سنسیتیال تنفسی چطور؟ خوب، ما در هیچ یک از ICU های خود ندیدیم و مرکز کنترل بیماری کمتر از 1٪ گزارش داد. بر این اساس، ما فکر می‌کنیم که پیش‌بینی آسان، هرچند شاید افسرده‌کننده، این است که ماسک‌ها اینجا هستند.
ما پیش‌بینی می‌کنیم که بسیاری از مردم از «اعتیاد به کار» خود درمان خواهند شد، در حالی که دیگران به ناتوانی در انجام آنچه قبلاً با جدیت موعظه می‌کردند، باز خواهند گشت. در حالی که کار می تواند معنادار باشد، سال گذشته نشان داد که در مقایسه با طبیعت و دوستی چقدر کمرنگ است. به طور مشابه، وقتی نوبت به زمان دوری از کار می رسد، سال گذشته نشان داد که یک شب نتفلیکس می تواند بهشت باشد و یک ماه می تواند جهنم باشد.
ما پیش‌بینی می‌کنیم که مشاوره‌های آنلاین به سرعت رشد خواهند کرد. جالب است که ما از پزشکان در مورد دنیای جدید و شجاعانه ارتباطات دو بعدی چیزهای زیادی شنیده ایم و بسیاری از آنها شگفت زده شدند. اکنون زمان آن رسیده است که نظر بیماران را بشنویم. در واقع، همیشه زمان شنیدن نظر بیماران فرا رسیده است.
اگرچه از نظر حل مشکل چندان مفید نیست، اولین سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا این بیماری همه‌گیر قابل اجتناب بوده است یا شبیه «قوی سیاه» است که نسیم طالب به آن اشاره می‌کند. او «قو سیاه» را دارای سه ویژگی می‌داند: احساس شوک، زیرا هیچ چیز در گذشته امکان پیش‌بینی رویداد را ممکن نمی سازد، بحران بسیار خشونت آمیزی که رخداده است، و در نهایت، تلاش برای منطقی کردن آن. این طبیعت انسان است که نیاز به توضیح یک رویداد را احساس کند، تا باور کند که زمان حال قابل توضیح است و قابل پیش بینی است.
با این حال، به گفته طالب، “قوهای سیاه” هم از نظر مدت و هم از نظر عواقب غیرقابل پیش بینی هستند. آنها در نتیجه ما را از اعتماد به هر مدلی که ما را قادر می سازد از بحران خارج شویم، باز می دارند. با این اوصاف، طالب معتقد است که کووید-19 یک قو سیاه نیست، دقیقاً به این دلیل که قابل پیش بینی بود.
هرچه سریعتر بتوانیم داروی مؤثر و ایمن برای درمان و واکسنی برای پیشگیری از کووید-19 و ویروس‌های آینده ایجاد و به کار ببریم، سریعتر مهار می‌شود. هوش مصنوعی یک شریک ایده آل در تولید دارو است زیرا می تواند تلاش های انسان را تسریع و تکمیل کند. واقعیت فعلی ما به تلاش‌های آینده برای استقرار هوش مصنوعی در توسعه دارو کمک خواهد کرد.
پس از کووید-19، کسب‌وکارهایی که می‌خواهند رقابتی باقی بمانند، راه‌هایی برای داشتن خدمات آنلاین پیدا می‌کنند، حتی اگر موقعیت مکانی خود را حفظ کنند، و پیشرفت‌هایی در سیستم‌های تدارکات و تحویل برای تطبیق با افزایش تقاضا وجود خواهد داشت. ترجیح خریدار با وجود یک بیماری همه گیر در آینده خرید آنلاین است.
ربات ها در برابر ویروس ها حساس نیستند. شرکت‌ها متوجه می‌شوند که ربات‌ها چگونه می‌توانند امروز از ما حمایت کنند و نقش مهمی در دنیای پس از کووید-19 یا در طول یک بیماری همه‌گیر آینده داشته باشند، چه از آنها برای تحویل مواد غذایی استفاده شود، چه برای گرفتن مواد حیاتی در سیستم مراقبت‌های بهداشتی یا برای فعال نگه داشتن یک کارخانه.
سازمان‌دهندگان و شرکت‌کنندگان رویدادهای حضوری که مجبور شدند به دیجیتال روی بیاورند، متوجه هستند که هر دو مزایا و معایب دارند. به عنوان مثال، من به طور مرتب در بحث های فناوری در مجلس نمایندگان شرکت می کنم. مناظره این هفته درباره هوش مصنوعی در آموزش به صورت یک رویداد مجازی انجام شد و بسیار خوب پیش رفت و در واقع افراد بیشتری در آن شرکت کردند. ما مانند یک رویداد حضوری با مشکل ظرفیت مواجه نشدیم، به‌علاوه شرکت‌کنندگانی بودند که از سرتاسر جهان وارد سیستم شدند.
بیل مک کیبن، کارشناس محیط زیست، می گوید که این بیماری همه گیر می تواند به زنگ بیداری تبدیل شود که مردم را متوجه می کند که “بحران و فاجعه احتمالات واقعی هستند” اما می توان از آنها جلوگیری کرد.
آنها در این تفکر تنها نیستند. توماس پیکتی، اقتصاددان، خطرات افزایش ناسیونالیسم و نابرابری را به رسمیت می شناسد، اما امیدوار است که یاد بگیریم «در دولت رفاه بیشتر سرمایه گذاری کنیم». او می‌گوید «کووید مشروعیت سرمایه‌گذاری‌های عمومی در سیستم‌های بهداشتی و زیرساخت‌ها را تقویت می‌کند».
شیوع COVID-19 به عنوان یادآوری است که برنامه ریزی پیشگیرانه برای موارد اضطراری مراقبت های بهداشتی و همچنین تعهد تشدید شده به آمادگی جهانی بهداشت عمومی ضروری است. درس‌های آموخته‌شده در مورد محدودیت‌های سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی موجود و ظرفیت آنها برای پاسخ‌گویی به همه‌گیری‌های بیماری‌های عفونی در قرن بیست و یکم باید در نظر گرفته شود و امکان دگرگونی مراقبت‌های بهداشتی آینده را فراهم کند.
علاوه بر این، درک این موضوع که راه‌حل‌های توانمند از نظر فناوری را می‌توان پیاده‌سازی کرد و به خوبی کار کرد، باید معیاری برای ادغام بیشتر چنین فناوری‌هایی به عنوان بخشی از طراحی و ارائه مراقبت‌های بهداشتی معمول باشد. زمانی می توان به نتایج بهینه دست یافت که هم بیماران و هم ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در این فرآیند مشارکت فعال داشته باشند. با این حال، برای دستیابی به آن، نگرانی های اخلاقی، نظارتی و قانونی وجود دارد.