توماس آلوا ادیسون (۱۱ فوریه ۱۸۴۷ – ۱۸ اکتبر ۱۹۳۱) مهندس، مخترع، و کارآفرین اهل ایالات متحده آمریکا بود که به عنوان بزرگترین مخترع تاریخ آمریکا توصیف شده‌است. او وسایل زیادی را در زمینه‌های مختلف مانند تولید الکتریسیته، ارتباط جمعی، ضبط و بازتولید صدا و تصاویر متحرک توسعه داد. اختراعات او که شامل گرامافون، دوربین فیلمبرداری و نسخه‌های اولیه لامپ الکتریکی است، تأثیر گسترده‌ای بر جامعه صنعتی مدرن گذاشت.
او در اوایل کار خود به عنوان یک اپراتور تلگراف کار می کرد که الهام بخش برخی از اولین اختراعات او بود. در سال 1876، او اولین مرکز آزمایشگاهی خود را در منلو پارک، نیوجرسی تأسیس کرد، جایی که بسیاری از اختراعات اولیه او توسعه یافتند. توماس بعداً یک آزمایشگاه گیاه شناسی در فورت مایرز، فلوریدا، با همکاری تاجران هنری فورد و هاروی اس. فایرستون و اولین استودیوی فیلم جهان را تاسیس کرد. ادیسون با 1093 حق ثبت اختراع ایالات متحده به نام خود و همچنین اختراعات در سایر کشورها، به عنوان پرکارترین مخترع در تاریخ آمریکا در نظر گرفته می شود. ادیسون دو بار ازدواج کرد و صاحب شش فرزند شد.
بیشتر اختراعات ادیسون به هشت دسته اصلی تقسیم می شوند: باتری ها، چراغ ها و برق، گرامافون و ضبط صدا، سیمان، معدن، تصاویر متحرک، تلگراف و تلفن. اما در حالی که جادوگر منلو پارک به خاطر اختراعات مهمش مانند چراغ برق رشته ای و گرامافون به یاد می آید، ذهن خستگی ناپذیر او ایده هایی را نیز مطرح کرد که چندان شناخته شده نیستند و برخی از آنها توسط عموم مورد استقبال قرار نگرفتند.
آزمایش‌های ادیسون با تلفن و تلگراف منجر به اختراع گرامافون او در سال 1877 شد. به ذهن او رسید که صدا را می‌توان به صورت تورفتگی روی یک تکه کاغذ که به سرعت در حال حرکت است ضبط کرد. او سرانجام ماشینی را با استوانه ای با روکش فویل و دیافراگم و سوزن ساخت. هنگامی که ادیسون کلمات “مری یک بره کوچک داشت” را در دهان به زبان آورد، در کمال تعجب او دستگاه این عبارت را برای او پخش کرد. شرکت گرامافون سخنگو ادیسون در اوایل سال 1878 برای بازاریابی دستگاه تأسیس شد، اما ارزش اولیه گرامافون از بین رفت و ادیسون توجه خود را به جای دیگری معطوف کرد.
نوبت اختراعی بعدی او پس از معرفی گرامافون جهت کاملاً متفاوتی را در پیش گرفت: یک سیستم روشنایی الکتریکی. در سال 1878، ادیسون پس از تصور سیستمی که می توانست از روشنایی الکتریکی پشتیبانی کند، تحقیقات خود را به طور جدی آغاز کرد و به دنبال توسعه روشی برای روشنایی بود که بتواند جایگزین شمع، نفت سفید و شعله گاز در خانه ها، مشاغل و فضاهای عمومی شود.
ادیسون با آگاهی کامل از مشکلاتی که مخترعان دیگر در توسعه یک لامپ رشته ای عملی با آن مواجه بودند، وارد میدان شد. یک لامپ رشته ای شامل یک ظرف شیشه ای با رشته ای است که جریان الکتریکی از آن عبور می کند. همانطور که الکتریسیته از طریق رشته حرکت می کند، ماده گرما و نور تولید می کند. ادیسون به دنبال یک ماده رشته ای بود که بتوان آن را درون یک نخ کشیده و در یک لامپ شیشه ای قرار داد. به نقطه ذوب بالا، شکل پذیری، هدایت الکتریکی و قابلیت اطمینان نیاز داشت. او آزمایشات خود را با پلاتین آغاز کرد، عنصری که بسیاری از ویژگی های لازم را دارد، اما تجزیه و تحلیل فیزیکی و شیمیایی نشان داد که حرارت دادن فلز در هوا باعث ایجاد ترک هایی می شود که منجر به شکست می شود.
در همین حال، تیم او موفق به ایجاد خلاء در یک لامپ شیشه ای شد. این مشکل گرم کردن رشته در هوا را حل کرد و جستجو برای مواد غیر فلزی را باز کرد. ادیسون کربن را به عنوان مناسب ترین ماده شناسایی کرد و تیم او برای تولید یک لامپ تخلیه شده با نخ آغشته به کربن به عنوان رشته کار کردند. این لامپ بیش از 40 ساعت دوام آورد و به عنوان یک پیشرفت بزرگ در نظر گرفته شد. این آزمایش که در 21 اکتبر 1879 به پایان رسید، به عنوان تولد نور الکتریکی اعلام شد.
تحقیقات برای یافتن یک رشته انعطاف‌پذیرتر و ولتاژ بالاتر برای بهبود طول عمر، دوام و خروجی نور لامپ ادامه یافت. ادیسون یک آزمایش جامع از تمام مواد مبتنی بر کربن که می توانست پیدا کند آغاز کرد. نمونه بامبو که از یک پنکه دستی زنانه گرفته شد، به دلیل ساختار مولکولی الیاف سلولزی بامبو، بهترین عملکرد را نشان داد. لامپ ادیسون با رشته کربنی بر پایه بامبو در سال 1880 معرفی شد.
بامبو برای بیش از یک دهه رشته مورد علاقه ادیسون باقی ماند تا اینکه در سال 1892 با ابریشم مصنوعی آغشته به کربن، یک الیاف سلولزی تازه اختراع شده، جایگزین شد. این رشته تا سال 1906 استفاده می شد، زمانی که فلزاتی مانند تنگستن جایگزین کربن شدند. برای بیش از 100 سال، طراحی اولیه لامپ‌ها از اختراع اولیه ادیسون در سال 1879 پیروی می‌کرد تا اینکه لامپ‌های رشته‌ای در ایالات متحده در سال 2014 پس از ظهور طرح‌های کم‌مصرف‌تر از بین رفتند.
ادیسون در 18 اکتبر 1931 بر اثر عوارض دیابت در خانه خود، گلنمونت، در وست اورنج، نیوجرسی درگذشت. او 84 سال داشت. بسیاری از جوامع و شرکت‌ها در سراسر جهان به مناسبت درگذشت او چراغ‌های خود را خاموش کردند.
بدون شک، زندگی ما بدون اختراعات توماس آلوا ادیسون بسیار متفاوت خواهد بود. این خالق شگفت انگیز فرهنگ ما را به روش های بی شماری با دستگاه های به ظاهر معجزه آسایی که از آزمایشگاه او در نیوجرسی سرازیر شد تغییر داد.