بوم شهرهای شناور

سه چهارم سیاره ما از آب پوشیده شده است که بیشتر آن ممکن است در دسترس شهرهای ارگانیک شناور باشد. شهرهای شناور بر روی آب، رودخانه، ساحل دریا یا اقیانوس مستقر می شوند. آنها روی آب قرار می گیرند که آنها را نمک زدایی می کنند و به روش های مفید و غیر آلاینده زیادی به گردش در می آورند.

آنها کشتی هایی با تمام استقلال فنی کشتی های اقیانوسی هستند، اما همچنین کشتی هایی هستند که همیشه لنگر می اندازند. آنها مجبور نیستند جایی بروند. شکل آنها و امکانات زندگی انسانی آن به خطر نمی افتد، همانطور که باید به شکل محل زندگی کشتی هایی که شکل بدنه آنها به گونه ای ساخته شده است که ممکن است با سرعت زیاد در آب و دریاهای آزاد با حداکثر صرفه جویی حرکت کنند.

شهرهای شناور در واقع معمولا شناور نیستند، بلکه اساساً سکوهایی هستند که در مناطق ساحلی به بستر دریا لنگر انداخته اند. این فناوری جدید نیست – اساساً همان ایده یک سکوی نفتی یا اسکله بزرگ است، فقط با یک شهر ساخته شده در بالای آن. برای سرپا نگه داشتن سکونتگاه ها، معماران از سازه های پانتونی بزرگ پر از هوا برای ایجاد شناوری برای سکوها استفاده می کنند.

از شهرهایی که به شهرهای شناور جهان معروف هستند می توان به ونیز ایتالیا، بازارهای شناور بانکوک، گلدکست در ایالت کوئیزلند استرالیا، سوژو در چین، سن پترزبورگ در روسیه، فورت لادردیل در ایالت فلوریدا آمریکا، بندر سری بگاوان در برونئی، آلپی کرالا در هند، الجونه مصر، انسی فرانسه، بروژ بلژیک، دبی در امارات و نان ماندول در میکرونزی اشاره کرد.

در طرح های معماری، شهر از مجموعه‌ای از سکوهای متصل با طرح‌های مختلف تشکیل شده است که هر کدام نقشی در حفظ معبر شناور دارند. در یک سکو، باغ‌های غوطه‌ور برای پرورش غذاهای دریایی و دیگری تجهیزات نمک‌زدایی برای تهیه آب آشامیدنی را در خود جای می‌دهد. پلتفرم‌های داخلی دارای امکانات عمومی برای برنامه‌هایی مانند آموزش، فرهنگ، ورزش و مراقبت‌های بهداشتی هستند.

ماژولار بودن یکی از ویژگی‌های کلیدی طراحی قابل سفارشی‌سازی بوم شهرهای شناور است. در حالت ایده آل، این شهرهای شناور در نهایت یک شبکه دایره ای از جوامع را تشکیل می دهند که به طور پایدار از منابع طبیعی برای تامین انرژی، غذا، آب و مواد دیگر استفاده می کنند.

تغییرات آب و هوایی آینده بسیاری از جوامع را تهدید می کند. 90 درصد از بزرگترین شهرهای جهان در نزدیکی آب قرار دارند. بدتر از همه، انتظار می رود سطح آب دریاها تا پایان قرن حداقل 26 اینچ افزایش یابد. شهرهای شناور به دلیل طراحی شناورشان، مسکن ایمن و مقاوم در برابر آب و هوا را برای جوامع سیل زده فراهم می کنند.

شهرهای شناور نه تنها ممکن است مرهمی برای کمک به کاهش اثرات افزایش سطح آب دریاها باشند، بلکه راهی برای دولت‌ها و توسعه‌دهندگان برای ایجاد بخش‌های وسیعی از فضای مورد علاقه برای توسعه ساحلی بسیار سودآور با ساخت و ساز به داخل دریا در فضایی بیشتر است. روشی که به صورت سازگار با محیط زیست نسبت به احیای زمین اقدام می کند.

شهر شناور به عنوان راه حلی برای شهرنشینی سریع و پیامدهای پیشرفت تغییرات آب و هوایی در شهرها در نظر گرفته شده است. این ایده از دهه 1950 در ذهن جامعه معماری و شهرسازی شناور بود و قصد داشت بحران های قریب الوقوع شهری ناشی از افزایش جمعیت و فشار مبتنی بر منابع در زمین را حل کند.

نمونه‌های موجود از شهرهای شناور به ساختارهای کوچک مقیاس محدود می‌شوند، مانند کشور مستقل Sealand، که اساساً یک سکوی نفتی تغییر کاربری داده شده است، و نمونه اولیه مزرعه شیری شناور در هلند. امروزه ایده شهرهای شناور به ساخت فرودگاه های شناور، پل ها، نیروگاه های بادی و خورشیدی و سازه های سیار فراساحلی محدود شده است.

سازه‌های شناور مزایای متعددی نسبت به سازه‌های دائمی دارند که ممکن است از ساحل تا آب‌های آزاد گسترش یابند که برخی از آنها شامل حفظ اکوسیستم دریایی، جلوگیری از رسوب گل و لای در بنادر عمیق، ساخت آسان و نصب سریع، و مصونیت از شوک‌های لرزه‌ای است. طرح‌های سکونتگاه‌های شناور عمدتاً بر روی استفاده از سکوهای نیمه شناور مانند سکوهای نفتی تغییر کاربری شده که بر روی ستون‌هایی از سطح آب قرار گرفته‌اند یا ساخت سازه‌های پانتونی که دال‌های مسطح شناور در آب‌های محافظت‌شده نزدیک به ساحل هستند، متمرکز شده‌اند.

معاون دبیر کل سازمان ملل آمینه محمد می گوید که چگونه شهرهای شناور می توانند به جوامع در مکان هایی مانند بانکوک کمک کنند، جایی که خطر سیل آنها را تهدید می کند. محمد به نمونه‌های دیگری از جمله لاگوس اشاره کرد، جایی که «فقیران شهری با زندگی در روستاهای شناور در حومه شهر به کمبود زمین و افزایش جمعیت پاسخ دادند.» او همچنین به سنگاپور اشاره کرد، جایی که کمبود زمین منجر به احیای عظیم، افزایش “وسعت شهر به اندازه یک چهارم” شده است و بدون شک زیستگاه های دریایی را در این فرآیند از بین برده است.

شهرهایی مانند سیاتل، جاکارتا و مکزیکو سیتی برای مدتی جای خود را برای قایق‌های خانگی و بازارهای شناور باز کرده‌اند» و مکان‌هایی را که مردم می‌توانند در آن زندگی و کار کنند به دریا گسترش می‌دهند. مغازه‌ها، رستوران‌ها، قایق‌ها و خانه‌های شناور رنگارنگ همگی با شبکه‌ای از اسکله‌ها در امتداد بندر به هم متصل هستند. بدون شک ایده بوم شهرهای شناور یک مزیت گردشگری مهم به حساب می آید.

شهر بوسان کره جنوبی، سازمان ملل متحد و شرکتی به نام “اوشنیکس”(OCEANIX) با هم متحد شده‌اند تا اولین نمونه اولیه از یک شهر شناور پایدار را در جهان بسازند تا از خطرات فیزیکی ناشی از تغییرات اقلیمی پیشی بگیرند. این شهر شناور جدید شامل مجموعه‌ای از سکوها و بندرگاه‌های شش ضلعی است که روی آب قرار گرفته‌اند و از یک پوشش سنگ آهکی شناور بهره می‌برد که وقتی در معرض جریان الکتریکی ایجاد شده توسط مواد معدنی زیر آب قرار می‌گیرد، می‌تواند خود را ترمیم کند.

معاون گردشگری استان بوشهر از راه اندازی اقامتگاه های بوم گردی به صورت سوئیت های شناور در این استان خبر داد که تا پایان سال جاری در استان بوشهر به بهره برداری خواهد رسید.

نوآوران، محققان و رهبران بخش خصوصی می‌توانند فناوری‌هایی را توسعه دهند که به شهرها و ساختمان‌های شناور اجازه می‌دهد تا به شیوه‌ای پایدار، انعطاف‌پذیر و قابل زندگی ساخته شوند. دولت‌ها می‌توانند انگیزه‌هایی برای پیشرفت نوآوری ایجاد کنند. و مقامات محلی می توانند ساخت پروژه های آزمایشی را تسهیل کنند.

مانند برنامه ریزی هر شهر، شهرهای شناور برای ایجاد زیرساختی که نیازهای جمعیت را پشتیبانی می کند، به فناوری تکیه می کنند. شهرهای شناور نیازی به آرمانشهرهای آزادیخواهانه آینده ندارند. آنها می توانند توسعه پایدارتری برای شهرهایی باشند که از قبل وجود دارند – یک جایگزین سبز برای احیای زمین ویرانگر یا جنگل زدایی، راه حلی برای کمبود زمین که به زمین واقعی نیاز ندارد.