اینترنت اشیاء

اینترنت اشیاء (IoT) اشیاء فیزیکی (یا گروهی از این اشیاء) را توصیف می کند که دارای حسگرها، توانایی پردازش، نرم افزار و سایر فناوری ها هستند و داده ها را با دستگاه ها و سیستم های دیگر از طریق اینترنت یا سایر ارتباطات متصل و تبادل می کنند.

به‌طور کلی به اشیاء و تجهیزات محیط پیرامون‌مان که به شبکه اینترنت متصل شده و توسط اپلیکیشن‌ های موجود در تلفن‌های هوشمند و تبلت قابل کنترل و مدیریت هستند، اینترنت اشیاء گویند.

اینترنت اشیاء به زبان ساده، ارتباط حسگرها و دستگاه‌ها با شبکه‌ ای است که از طریق آن می‌توانند با یکدیگر و با کاربرانشان تعامل کنند. این مفهوم می‌تواند به سادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون، یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساخت‌های شهری و ترافیک باشد. از ماشین لباسشویی و یخچال گرفته تا پوشاک؛ این شبکه بسیاری از دستگاه‌های اطراف ما را در برمی‌گیرد.

اکوسیستم اینترنت اشیا متشکل از دستگاه های هوشمند تحت وب است که از سیستم های تعبیه شده مانند پردازنده ها، حسگرها و سخت افزارهای ارتباطی برای جمع آوری، ارسال و عمل به داده هایی که از محیط خود به دست می آورند، استفاده می کند. دستگاه های اینترنت اشیا داده های حسگر را که جمع آوری می کنند با اتصال به درگاه اینترنت اشیاء یا سایر دستگاه ها به اشتراک می گذارند که در آن داده ها یا به فضای ابری ارسال می شوند تا تجزیه و تحلیل محلی انجام می شود.

اینترنت اشیا به افراد کمک می کند تا هوشمندانه زندگی کنند و کار کنند و همچنین کنترل کامل زندگی خود را به دست آورند. اینترنت اشیا علاوه بر ارائه دستگاه های هوشمند برای خودکارسازی خانه، برای تجارت ضروری است. اینترنت اشیاء بصورت لحظه ای به نحوه عملکرد سیستم های خود در اختیار مشاغل می پردازد و بینش در مورد همه چیز از عملکرد ماشین ها گرفته تا زنجیره تامین و عملیات لجستیک را ارائه می دهد.

اینترنت اشیا شرکت ها را قادر می سازد تا فرآیندها را خودکار کرده و هزینه کار را کاهش دهند. همچنین ضایعات را کاهش داده و خدمات را بهبود می بخشد، هزینه تولید و تحویل کالا کمتر می شود و همچنین شفافیت در معاملات مشتریان ارائه می دهد.

یک لامپ قابل روشن شدن با استفاده از یک برنامه تلفن هوشمند یک دستگاه IoT است، مانند یک سنسور حرکت یا یک ترموستات هوشمند در دفتر شما یا یک چراغ خیابان. یک دستگاه اینترنت اشیاء می تواند مانند اسباب بازی یک کودک یا به اندازه یک کامیون بدون راننده باشد. برخی از اجسام بزرگتر ممکن است خودشان با اجزای کوچکتر IoT پر شوند، مانند موتور جت که اکنون با هزاران حسگر جمع آوری و انتقال داده ها برای اطمینان از عملکرد موثر آن پر شده است. در مقیاس بزرگتر، پروژه های شهرهای هوشمند کل مناطق را پر از حسگر می کند تا به ما در درک و کنترل محیط کمک کند.

اما در سال ۱۹۹۹ بود که نام «اینترنت اشیا» توسط کوین اشتون، یکی از بنیان‌گذاران گروه پژوهشی Auto-ID Labs در دانشگاهMIT، ابداع شد. 

تقریبا هم‌زمان با این ماجرا، برچسب‌های RFID توسعه یافتند. این تگ‌ها دارای تراشه‌های ریزی بودند که به کمک امواج رادیویی می‌توانست داده‌های بسیار کم‌حجمی را به‌طور بی‌سیم منتقل کند. هنگامی که اشتون داشت در مورد «اینترنت اشیا»‌ برای شرکت Procter & Gamble سخنرانی می‌کرد، پیشنهاد داد از این تگ‌ها برای محصولات شرکت استفاده شود تا از این طریق اجناس در طول زنجیره تأمین به‌آسانی شناسایی و ردیابی شوند. 

تا پایان سال ۲۰۲۱، تعداد دستگاه‌های اینترنت اشیا به ۴۶ میلیارد خواهد رسید و این تعداد، افزایش ۲۰۰ درصدی را در مقایسه با سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد.

در مرکز ایجاد یک شبکه وسیع و قابل اعتماد IoT یک مسئله مهم نهفته است: استانداردهای سازگار. اشیاء متصل باید بتوانند برای انتقال داده ها و به اشتراک گذاشتن آنچه در حال ضبط هستند با یکدیگر صحبت کنند. اگر همه آنها بر اساس استانداردهای مختلف عمل کنند، برای برقراری ارتباط و اشتراک گذاری به مشکل بر می خورند. موسسه استانداردهای برق و الکترونیک  تعداد زیادی از استانداردها را که برای برنامه های مختلف توسعه یافته و روی آنها کار می شود را فهرست کرده است.

با افزایش روزافزون تعداد دستگاه های متصل، محیط زندگی و کار ما مملو از محصولات هوشمند می شود. قیمت سنسورها و تگ های RFID روز به روز کاهش می یابد و اشتیاق شرکت های سرمایه گذاری بزرگ برای پروژه های اینترنت اشیاء نیز بیشتر می شود. هنگامی که یکپارچگی استانداردها در پروژه های وسیع اینترنت اشیاء تحقق یابد شاهد پیشرفت های چشمگیری خواهیم بود. با فرض اینکه ما مایل به پذیرش مبادلات امنیتی و حریم خصوصی هستیم، برخی از عصر جدید چیزهای هوشمند استقبال خواهند کرد.