زنجیره بلوکی یا بلاکچین

بلاک چین فهرستی از رکوردها به نام بلوک است که با استفاده از رمزنگاری به یکدیگر مرتبط می شوند. هر بلوک حاوی یک هش رمزنگاری از بلوک قبلی، یک مهر زمانی و داده‌های تراکنش است. مهر زمانی ثابت می‌کند که داده‌های تراکنش زمانی وجود داشته است که بلوک به منظور ورود به هش آن منتشر شده است.

از آنجایی که بلوک ها هر کدام حاوی اطلاعاتی در مورد بلوک قبلی خود هستند، یک زنجیره تشکیل می دهند که هر بلوک اضافی بلوک های قبل از خود را تقویت می کند. بنابراین، بلاک‌چین‌ها در برابر تغییر داده‌های خود مقاوم هستند، زیرا پس از ثبت، داده‌های هر بلوک معینی را نمی‌توان بدون تغییر همه بلوک‌های بعدی، به‌طور عطف به ماسبق تغییر داد.

بلاک چین، که گاهی اوقات به عنوان فناوری دفتر کل توزیع شده (DLT) از آن یاد می شود، تاریخچه هر دارایی دیجیتال را با استفاده از تمرکززدایی و هش رمزنگاری غیرقابل تغییر و شفاف می کند.

یک تشبیه ساده برای درک فناوری بلاک چین، Google Doc است. وقتی سندی ایجاد می کنیم و آن را با گروهی از افراد به اشتراک می گذاریم، سند به جای کپی یا انتقال، توزیع می شود. این یک زنجیره توزیع غیرمتمرکز ایجاد می کند که به همه امکان دسترسی همزمان به سند را می دهد. هیچ کس در انتظار تغییرات از طرف دیگر قفل نیست، در حالی که تمام تغییرات در سند در زمان واقعی ضبط می شود و تغییرات را کاملاً شفاف می کند.

فناوری بلاک چین مسائل مربوط به امنیت و اعتماد را از طرق مختلف به حساب می آورد. اول، بلوک های جدید همیشه به صورت خطی و زمانی ذخیره می شوند. به این معنی که آنها همیشه به “انتهای” بلاک چین اضافه می شوند. اگر به بلاک چین بیت کوین نگاهی بیندازید، خواهید دید که هر بلاک دارای موقعیتی در زنجیره است که به آن “ارتفاع” می گویند. تا نوامبر 2020، ارتفاع بلوک تاکنون به 656197 بلوک رسیده است.

پس از اضافه شدن یک بلوک به انتهای زنجیره بلوک، بازگشت به عقب و تغییر محتوای بلوک بسیار دشوار است، مگر اینکه اکثریت برای انجام این کار به اجماع دست یابند. این به این دلیل است که هر بلوک حاوی هش خاص خود به همراه هش بلوک قبل از خود و همچنین مهر زمانی ذکر شده قبلی است. کدهای هش توسط یک تابع ریاضی ایجاد می شوند که اطلاعات دیجیتال را به رشته ای از اعداد و حروف تبدیل می کند. اگر آن اطلاعات به هر نحوی ویرایش شود، کد هش نیز تغییر می کند.

زنجیره بلوکی به انگلیسی:Blockchain  سیستمی برای ثبت و ضبط داده‌ها است. این داده‌ها می‌توانند برای نمونه تراکنش‌های بانکی باشند یا اسناد مالکیت، قرارها، پیام‌های شخصی یا دیگر اطلاعات. ویژگی زنجیره بستکی این است که کار ذخیره این داده‌ها بدون وجود یک مدیر و صاحب‌اختیار مرکزی امکان‌پذیر است و نمی‌توان با تخریب یک نقطه مرکزی داده‌های ذخیره‌شده را تحریف یا نابود کرد. معروف‌ترین کاربرد زنجیره بلوکی، رمز ارز بیت‌کوین است.

در اینجا دلیل اهمیت آن برای امنیت را ذکر می کنیم. فرض کنید یک هکر می خواهد بلاک چین را تغییر دهد و بیت کوین را از دیگران بدزدد. اگر بخواهد نسخه تکی خود را تغییر دهند، دیگر با کپی دیگران همخوانی ندارد. وقتی بقیه کپی‌های خود را به یکدیگر ارجاع می‌دهند، می‌بینند که این یک کپی برجسته می‌شود و نسخه هکر زنجیره به عنوان نامشروع دور ریخته می‌شود.

موفقیت در چنین هکی مستلزم آن است که هکر به طور همزمان 51 درصد از کپی های بلاک چین را کنترل و تغییر دهد تا کپی جدید آنها به کپی اکثریت و در نتیجه زنجیره مورد توافق تبدیل شود. چنین حمله ای همچنین به مقدار زیادی پول و منابع نیاز دارد زیرا آنها باید همه بلوک ها را دوباره انجام دهند زیرا اکنون دارای مهرهای زمانی و کدهای هش متفاوت هستند.

بلاک چین توسط یک شخص (یا گروهی از افراد) با استفاده از نام ساتوشی ناکاموتو در سال 2008 به عنوان دفتر کل تراکنش های عمومی ارز دیجیتال بیت کوین بر اساس کارهای استوارت هابر، دبلیو اسکات استورنتا و دیو بایر رایج شد. هویت ساتوشی ناکاموتو تا به امروز ناشناخته باقی مانده است. اختراع بلاک چین برای بیت کوین، آن را به اولین ارز دیجیتالی تبدیل کرد که بدون نیاز به یک مرجع قابل اعتماد یا سرور مرکزی، مشکل جعل را حل کرد.

در سال 2014 فناوری بلاک چین از ارز دیجیتال تفکیک شد و قابلیت‌های آن برای سایر تراکنش‌های مالی و بین سازمانی مورد بررسی قرار گرفت. نسخه‌ی دوم بلاک چین پا به عرصه‌ی ظهور گذاشت که شامل اپلیکیشن‌هایی فرای ارز می‌شود. سیستم بلاک چین اتریوم، برنامه‌های کامپیوتری را به بلاک‌ها وارد کرد که جایگزین ابزارهای مالی مانند اوراق قرضه شدند که به‌عنوان قرارداد هوشمند شناخته می‌شوند.

ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می توانند از بلاک چین برای ذخیره ایمنی سوابق پزشکی بیماران خود استفاده کنند. هنگامی که یک پرونده پزشکی ایجاد و امضا می شود، می توان آن را در زنجیره بلوکی نوشت، که به بیماران اثبات کرده و اطمینان می دهد که سابقه قابل تغییر نیست. این سوابق سلامت شخصی را می توان با یک کلید خصوصی در بلاک چین رمزگذاری و ذخیره کرد، به طوری که تنها توسط افراد خاصی قابل دسترسی است و در نتیجه حفظ حریم خصوصی را تضمین می کند.

همانطور که گفته شد، بلاک چین می تواند برای تسهیل یک سیستم رای گیری مدرن استفاده شود. همانطور که در انتخابات میان دوره ای نوامبر 2018 در ویرجینیای غربی آزمایش شد، رای دادن با بلاکچین پتانسیل حذف تقلب در انتخابات و افزایش مشارکت رای دهندگان را دارد. استفاده از بلاک چین در این راه، دستکاری آرا را تقریبا غیرممکن می کند. پروتکل بلاک چین همچنین شفافیت را در فرآیند انتخابات حفظ می‌کند و پرسنل مورد نیاز برای برگزاری انتخابات را کاهش می‌دهد و نتایج تقریباً فوری را برای مقامات فراهم می‌کند. این امر نیاز به بازشماری مجدد یا هرگونه نگرانی واقعی مبنی بر اینکه تقلب ممکن است انتخابات را تهدید کند را از بین می برد.

ایده بلاک‌چین به یک پلتفرم تبدیل شده ‌است که طیف گسترده‌ای از کاربردها را می‌توان بر روی آن ساخت و هنوز هم یک تکنولوژی جدید و به سرعت در حال توسعه است، اما بسیاری از کارشناسان پتانسیل بلاک‌چین برای تغییر روش زندگی و کار ما را مشابه پروتکل‌های اینترنت عمومی بالقوه مانند  HTML در روزهای اولیه شبکه جهانی وب توصیف کرده‌اند.