اعتقاد به منجي و نجات بخشي در آخرالزمان يک عقيده عمومي و مشترک است و اختصاص به يک قوم و ملت و دين خاص ندارد. اعتقاد به ظهور منجی آخرالزمان، عقیده ای است که در کیش های آسمانی زرتشت، یهود و مسیحیت و تمام ادیان الهی و دین مقدس اسلام، به مثابه یک اصل مسلم مورد قبول واقع شده است. شور و التهاب انتظار موعود آخرالزمان در تاریخ پر فراز و نشیب این ادیان موج می زند. شواهد حاکی از آن است که منجی آخرالزمان منجی خلق الله است به عبارتی منجی نوع بشر است و اختصاص به قوم و نژاد خاصی ندارد.
ارتباط امید، با آینده در این است که نتیجه باورها، انتظارات، تلاش‌ها و حرکت‌ها را بروز می‌دهد و نمایان می‌سازد، نقش آینده در امید به معنای دست روی دست گذاشتن و منتظر نشستن نیست. آینده، الگو و تئوری حقیقی و حرکت کردن است. گسترش امیدهای واقعی، محرک انسان برای رویارویی با آینده به شمار می‌رود، آدمی، پیوسته و در پی انجام هر کاری، به دنبال غایت و مقصودی مشخص است و قبل از اقدام به آن نیز به انگیزه‌ای برای آغاز عمل نیاز دارد، بر این اساس، انسان برای تداوم زندگی و تحمل دشواری‌های آن، نیازمند انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده «امید به آینده» تجلی می‌یابد، آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد.
از آنجا که اندیشه ظهور منجی پاسخگوی کامل و جامع به خواسته ها و نیاز دیرین انسانها در اصلاح وضعیت نابسامان زندگی بشری است، مهدویت نه فقط برای فردای مبهم بشریت روشنی و زیبایی عرضه می کند که امروز بشریت نیز در گرو فهم و معرفت این موضوع است و شناختن موعود و راه، اهداف و جایگاه او، از وظایف اصلی جامعه منتظر محسوب می شود، زیرا معرفت و شناخت از مسائل اساسی حیات بشری است و مقدمه حرکت آدمی به سوی کمال است.
اعتقاد و باور به ظهور منجی باعث می شود تا انسان پاک و تلاشگر در محیطی که سراسر ظلم و بی عدالتی است خود را تنها نبیند و درجهت رفع این نابرابری و احیای خوبی های از دست رفته تلاش کند. کما اینکه در اکثر موارد قبل از ظهور منجی برطبق باورهای ادیان مختلف، با این تلاش، ظلم بر طرف گردیده و امید به ظهور در پرتو لطف خداوند منجر به پیشرفت و برقراری عدالت می گردد.
از طرفی دیگر در ادیان و همینطور در گردش طبیعت، مرگ و جدایی انسان از زندگی دنیوی از اهمیت بالایی برخوردار است. و علاوه بر اینکه توجه به این مفهوم سازنده است از طرفی آثار سوء نیز به دنبال دارد. اینکه هر روز تعدادی از عزیزانمان را ازدست می دهیم و در غم فراق آن ها می نشینیم می تواند باعث سرخوردگی، یاس و افسردگی در ما شود. امید به ظهور منجی با آن قدرت مثال زدنی بذر امید به زندگی و شور و نشاط را در دل های ما کاشته و فرصت بهره مندی از این نعمت زیبای خداوند هستی بخش را به ما می دهد.
از زوایای دیگر وجود یک انسان قدرتمند با نیروی پاک الهی که در بین توده مردم زندگی کرده و از هر جهت و حتی در سخت ترین و بحرانی ترین لحظه های زندگی می تواند از ما دستگیری کند و دردهایمان را التیام بخشد، موجب تقویت حس نوع دوستی، اعتماد به نفس و در ابعاد کلان تر رقم زدن یک زندگی اجتماعی سرشار از عواطف پاک انسانی می گردد. و می بینیم که پدیده غیبت منجی خود زمینه ساز برکات سرشاری می باشد.
چشمداشت آمدن یک مصلح آسمانى و امید به آینده اى روشن و استقرار صلح و عدل، امرى فطرى و طبیعى است که با ذات و وجود آدمى سر و کار داشته و با آفرینش هر انسانى همراه است و زمان و مکان نمى شناسد و به هیچ قوم و ملّتى اختصاص ندارد. بر این اساس همه افراد – طبق فطرت ذاتى خود – مایلند روزى فرا رسد که جهان بشریت در پرتو ظهور رهبرى از نابسامانى ها نجات یابد. بر این اساس مى توان ادعا کرد که هر فرد علاقه مند به سرنوشت بشریت و طالب تکامل معنوى و رشد و بالندگى، خواهان و آرزومند قیام یک منجى جهانى و مصلح کل است و در انتظار ظهور چنین شخصى لحظه شمارى مى کند.
بر اساس «فلسفه نظرى تاریخ» ظهور «منجى موعود»، فرجام متعالى و شکوهمند آینده جهان و سرمنزل متعالى و متکامل تاریخ بشرى است. بر این اساس روند طولانى مدت تاریخ، داراى هدف، غایت و معناى مشخصى است و آن تحقّق جامعه موعود الهى و رسیدن بشر به اوج سعادت و کمال مادى و معنوى است. این معنادارى تاریخ، در فکر و ذهن بشر سایه انداخته و او را متوجّه فرجام متعالى تاریخ ساخته است. همین موضوع موجب ایجاد آمادگی برای ظهور می گردد.
اگر انتظار فرج به درستی در جامعه تبیین شود امید و انگیزه در جامعه تزریق خواهد شد و ما برای رسیدن به وضعیتی مطلوب در چنین جامعه ای باید سعی و تلاش کنیم اگر چه این وضعیت مطلوب با حضور حجت خدا محقق می شود اما ما نیز باید این آمادگی را در خود ایجاد کنیم و از ظلم و ستم و زشتی و جهالت دور شده و به سمت خوبی ها حرکت کنیم .
بنا بر آیات و روایات، پیروان هر دین و آیینی منجی الهی و آسمانی خود را به یاری می طلبند و آنگاه که جامعۀ منتظر ظهور منجی آمادگی پیدا کرد، خداوند وعدۀ خود را محقق می سازد، وی پس از نبردی بی امان با پیشوایان کفر و بی عدالتی، حکومتی یکپارچه را بر پایۀ عدل و قسط در سراسر گیتی می آراید و صالحان عالم در اوج کرامت و عزّت به وراثت زمین می رسند.