مساوات در نظام پرداخت

دستمزد برابر شرط اساسی برای یک زندگی کاری منصفانه، سودآور و مولد است. شکاف دستمزد یک مشکل مبرم و پایدار تضاد طبقاتی است.

دستمزد برابر برای کار مساوی مفهوم حقوق کار است که به افراد در همان محل کار، یا برای کار یکسان دستمزد برابر داده می شود. دستمزد برابر به طیف کاملی از پرداخت‌ها و مزایا، از جمله حقوق پایه، پرداخت‌های غیرحقوقی، پاداش‌ها و کمک هزینه‌ها مربوط می‌شود. برخی از کشورها در پرداختن به حقوق برابر سریعتر از سایرین حرکت کرده اند. اما تا رسیدن به جایگاه مطلوب هنوز فاصله زیادی دارند.

در جهانی که دسترسی به بسیاری از امکانات، تسهیلات و ضرورت های زندگی اعم از تغذیه، بهداشت، درمان، آموزش، مسکن، حمل و نقل، تندرستی، ورزش، سفر، پوشاک، و … جز با پول و ارزش گذاری پولی و عددی میسر نیست، ضرورت دستیابی به یک نظام پرداخت منصفانه و عادلانه که بر پایه مساوات قرار گیرد ضروری به نظر می رسد.

تاثیر رزومه و سوابق شغلی، مهارت و کیفیت عملکرد، تحصیلات و تخصص های کسب شده، سن و جنسیت، سختی کار، دور افتادگی و سایر عوامل دیگر باید در جایگاه و عنوان شغلی، پاداش های غیر مالی، ترفیع در سلسله مراتب فرماندهی، تقدیر ها و تشویق نامه های معنوی، ساعات کاری، گردش شغلی و عواملی از این دست منعکس شود نه در عدد دریافتی به عنوان حقوق و دستمزد.

برای بیکاران، جوانان تازه وارد به بازار کار، محرومین، معلولان، افراد کم برخوردارباید تعاریف شغلی متناسب با توانایی ها و و در خور شایستگی هایشان صورت پذیرد و بصورت پیشنهادات شغلی به آنها ارائه شود. اما مهمترین نکته که می تواند در جلوگیری از سرخوردگی آنها و عذاب وجدان سایرین موثر باشد، مساوات و برابری در نظام پرداخت و عدد یکسان حقوق دریافتی است.

اغلب جوانان وقتی وارد بازار کار می شوند مشاهده می کنند که نسبت به افراد مسن و با تجربه انرژی و وقت بیشتری را صرف کار می کنند و در بسیاری از موقعیت ها نیاز به تحرک و جسارت دارای عملکرد بهتری هستند در مقابل افراد مسن و با تجربه نسبت به ارائه راه حل ها و پیشنهادات منطقی و دور اندیشانه موفق تر هستند، اما متاسفانه مشاهده می شود که جوانان تازه وارد از عدد دریافتی کمتری نسبت به بزرگسالان برخوردار هستند. همین موضوع موجب بدبینی، سرخوردگی، یاس، و ارائه عملکرد ضعیف و بعضا انصراف از کار توسط آنان می شود.

در مورد جنسیت نیز قضیه به همین منوال است. زنان معمولا در کارهایی که نیاز به ممارست، پیگیری، ظرافت و دقت نظر بیشتری است موفق ترند در مقابل مردان در کارهای سخت تر، یا نیاز به پشتکار و سرعت بیشتر بهتر عمل می کنند. این شرایط متفاوت اما منصفانه در عملکرد نیاز به پرداخت یکسان دارد. اما متاسفانه مشاهده می شود که زنان دریافتی کمتری نسبت به مردان دارند. چنین برخوردی موجی از خشونت و تبعیض را به جامعه و متاسفانه به کانون خانواده تحمیل می کند.

در مورد تحصیلات نیز قضیه جدای از این مطلب نیست، افراد تحصیلکرده و دارای مدارک بالای دانشگاهی و تخصص های لازم معمولا از فعالیت ذهنی و ادراکی بالاتری برخوردار هستند و فشار بیشتری را از ناحیه قوای فکری، اعصاب و مغزی دریافت می کنند. در مقابل کارگران، و افراد کم تخصص و بدون تحصیلات معمولا در شرایط فیزیکی و جسمانی سخت تری قرار می گیرند و امکان نقص عضو تحلیل و فرسودگی بدنی برای آن ها دور از ذهن نیست. در چنین شرایط مساوات در نظام پرداخت می تواند التیامی بر زخم های هر دو قشر باشد.

در مورد مدیران، کارمندان و کارگران بخش خصوصی و دولتی اعم از رسمی، پیمانی و قراردادی نیز موضوع به همین ترتیب است. افراد رسمی معمولا از انضباط در عملکرد و قوانین محکم تری پیروی می کنند، در مقابل افراد پیمانی سرعت بیشتری در عملکرد داشته و نظارت بیشتری در مورد آن ها صورت می گیرد، همینطور افراد قراردادی دارای انرژی و روحیه بالاتر بوده و خلاقیت بیشتری در کار به خرج می دهند. با چنین عدالتی در عملکرد، پرهیز از مساوات در مورد پرداختی های آنان منصفانه نیست.

پوشش بیمه های بیکاری اغلب افرادی را که باید در بر گیرد، پوشش نمی دهد. بیکاران قبل از رد تعداد مشخصی از پیشنهادات شغلی در دوره زمانی معین باید حق استفاده از بیمه بیکاری را داشته باشند. متاسفانه بسیاری از شرکت های خصوصی و پیمانی تحت عنوان آزمایشی بودن دوره کار، موقت بودن، پاره وقت بودن و سایر دلایل از بیمه کردن حقوق بگیران خود سر باز می زنند. در حالی که افرادی در این شرایط قرار می گیرند که نسبت به سایر آحاد جامعه محروم تر بوده و در شرایط شغلی آسیب پذیر تری قرار دارند و نسبت به پوشش بیمه در اولویت یکسانی با سایرین هستند.

موضوع دیگر، موضوع کودکان و افراد بازنشسته و سالخورده است. موضوعی که اغلب نادیده گرفته می شود. بسیاری از کودکان از بدو تولد از شرایط مالی مناسبی برای زندگی، تغذیه، بهداشت و درمان، تحصیل و آموزش، پوشاک و مسکن بر خوردار نیستند و متاسفانه کودکان کار از معضلات این مشکل برشمار می رود.

در مورد افراد سالخورده بدون حقوق بازنشستگی و افراد بازنشسته بدون مساوات در پرداخت با شاغلین نیز به همین منوال است. باید به یاد داشت که سالخوردگان و کودکان اعضای حیاتی یک جامعه سالم هستند و تولید ناخالص داخلی و کار بدون ارزیابی، شور و اشتیاق، عشق و محبت، قوام و صمیمت یک جامعه بدون آن ها میسر نیست. لذا تعیین پرداخت مساوی با شاغلین برای آن ها از اهمیت حیاتی بر خوردار است.

و در نهایت مدیران اعم از بخش خصوصی و دولتی و خصولتی، که در عمل تعداد زیادی از عوامل برتری جویانه اما کاذب را گرد خود می آورند تا خودشان، برای خودشان مصوبه ای و قانونی مبنی بر بالاتر بودن سود یا دستمزد صادر کنند. و این نظام ناعادلانه در پرداخت را که مبتنی بر مساوات نیست به هر بهانه ای برای حفظ پرداختی بالاتر خود به  ارکان پایین دستی نیز تزریق می کنند، باید بدانند که دستیابی به جامعه ای که قبل از هرچیز خودشان از معرض ناخوشایندی ها بدور باشند جز با دستیابی به مساوات در نظام پرداخت محقق نمی شود.

بیاییم و قبل از اینکه سایه سنگین تبعیض ها در نظام پرداخت سرمایه داری، زندگی هایمان، چهره جهانمان، آینده فرزندانمان، وجدانمان و جهان فردایمان را بیش از این در هم نوردد و موجب انواع آسیب های بیشتر شود، نسبت به اصلاح این سنت های غلط قدیمی و احیای انسانیت و دنیای بدون تضاد طبقاتی اقدام کنیم و از ارکان بالای جامعه اعم از نمایندگان مجلس و مدیران گرفته تا ارکان پایین جامعه همدل و همبسته عمل کنیم.